PRZEMILCZANE, NIEWYGODNE FAKTY ZWIAZANE Z WYBUCHEM II WOJNY SWIATOWEJ
Ponizej przedstawiamy nieoczekiwane wypowiedzi politykow, ktorzy zmajdowali sie w poblizu opisanych wydarzen:
Joseph P. Kennedy, Ambasador USA w Wlk. Brytanii, ojciec slynnej dynastii Kennedy’ch. James Forrestal pierwszy sekretarz Departamentu Obrony USA (1947-49) cytuje jego wypowiedz tuz sprzed wybuchu II wojny swiatowej: “Chamberlain (Premier Wielkiej Brytanii) oswiadczyl, ze Ameryka i swiatowe zydowstwo pchnely Anglie do wojny.”(The Forrestal Diariesed. Mills, Cassel p. 129)
Ksiaze Jerzy Potocki, Ambasador Polski w Waszyngtonie. Znany i wiarygodny brytyjski historyk wojskowosci general-major JFC Fuller cytuje slowa jakie J.Potocki zawarl w swoim Raporcie ze stycznia 1939 do MSZ na temat amerykanskiej opinii publicznej: “Przede wszystkim cala propaganda znajduje sie w zydowskich rekach” Mowiac o nieslychanej skutecznosci ich propagandy, zwraca uwage na ignorancje przecietnego obywatela, ktory nie ma pojecia co naprawde dzieje sie w Europie, Zaskakuje go fakt, ze “w calej tej starannie przygotowanej kampanii propagandowej na ogol nie wspomina sie o Zwiazku Radzieckim, a jezeli juz, to w przyjaznym tonie, tak ze przecietny czytelnik sadzi, ze mamy do czynienia z jakims przyjaznym, demokratycznym panstwem. Zydzi nie tylko ze utworzyli swoje niebezpieczne centrum w Nowym Swiecie, ktore rozsiewa wrogosc i nienawisc, ale rowniez podzielili swiat na dwa wrogie obozy. Prezydent Roosevelt otrzymal olbrzymie srodki na gromadzenie zapasow broni dla przyszlej wojny, do ktorej Zydzi pra z calych sil.” (Fuller, JFC: The decisive Battles of the Western World, vol. 3, pp 372-374)
Hugh Wilson, Ambasador USA w Berlinie do 1938 roku, uznal na rok przed wybuchem wojny, ze niemiecki antysemityzm jest “zrozoumialy.” Spowodowane to bylo faktem, ze caly przemysl rozrywkowy, prasa, palestra, sluzba medyczna znajdowala sie prawie w calosci w zydowskich rekach przed dojsciem nazistow do wladzy. Zydzi nalezeli do najbogatszych warstw spolecznych . Poza tym, Niemcy obawiali sie ich, poniewaz wiekszosc kadry bolszewikow w Rosji miala zydowskie pochodzenie. (Hugh Wilson, Diplomat between Wars, Longmans 1941, cytowane przez Leonarda Mosley’a w Lindbergh, Hodder 1976.)
Sir Nevile Henderson, brytyjski ambasador w Berlinie, powiedzial, ze “nieprzyjazne nastroje w Wielkiej Brytanii w stosunku do Niemiec byly kreowane przez Zydow” (Taylor AJP: The Origins of the Second World War, Penguin 1965, 1987, etc. p.324).
Czy te wszystkie, powyzsze opinie moga wynikac jedynie ze strasznego antysemityzmu? Zanim wyrobimy sobie zdanie, warto zapoznac sie z gospodarczymi problemami jakie wystapily przed wybuchem wojny. Pod koniec I wojny swiatowej Niemcy zostaly zmuszone do placenia olbrzymich reparacji wojennych Francji i innym uczestnikom wojny, swoim poprzednim konkurentom, w rezultacie Traktatu Wersalskiego, w duzym stopniu na wskutek postawy amerykanskiego przeydenta Woodrow’a Wilson’a. (Paul Johnson, A history of the Modern World, 1938. p. 24, H. Nicholson, Peacemaking 1919, (1933) pp.13-16).
Niemcy zostaly uznane za jedynego winnego wybuchu I wojny swiatowej. (Prof. Sydney B. Fay, The Origins of the World War (Penguin, vol. 2 p. 552)
W rezultacie nalozenia tych olbrzymich ciezarow reparacji finansowych, w 1923 roku Niemcy osiagnely inflacje na astronomiczna skale. Drukowano pieniadze 24 godziny na dobe. W 1921 roku wymieniano 1 dolara USA za 75 DM, natomiast w 1923 za 1 dolara placono juz 5 miliardow marek. W praktyce, niemiecka klasa srednia zostala calkowicie zniszczona a oszczednosci bankowe siegnely dna. (Koestler The God that Failed, p.28).
Brytyjski historyk Sir Arthur Bryant (Unfinished Victory, 1940, pp. 136-144) pisal:
“Zydzi, majac najmocniejsza pozycje w swiecie finansow oraz uzywajac swoich miedzynarodowych powiazan wykorzystali mozliwosci jakie dawal wspomniany traktat w najszerszym zakresie. Nawet jeszcze w listopadzie 1938 roku, a wiec piec lat po wprowadzeniu antysemickiego ustawodawstwa i ciaglych przesladowan byli wlascicielami jednej trzeciej wszystkich domow w III Rzeszy. Wiekszosc tych domow nabyli w czasie szalejacej w Niemczech inflacji. Wiekszosci Niemcow, ktorzy utracili wowczas swoje majatki uznawala to za przejaw potwornej niesprawiedliwosci. Teraz, tracac swoje domostwa, czyli resztke swojego majatku, widzieli, ze przechodzi on w rece obcych, ktorzy niewiele wniesli do narodowej spuscizny i niczego nie poswiecili dla swojej ojczyzny. Zydzi, ktorych udzial w populacji Niemiec nie przekraczal 1 % mieli nieproporcjonalnie wielki udzial w polityce, biznesie oraz w zawodach wymagajacych wyzszego wyksztalcenia. Zydzi kontrolowali wiekszosc bankow, wlaczajac Reichsbank.
Podobna sytuacja byla w takich dziedzinach jak wydawnictwa, kinematografia, teatry, wieksza czesc prasy, czyli w dziedzinach odpowiedzialnych za ksztaltowanie opinii publicznej w cywilizowanych krajach. Najwieksza gazeta o nakladzie 4 mln egzemplarzy znajdowala sie w ich rekach. Z roku na rok, inni obywatele napotykali na coraz wieksze problemy w dostaniu sie do uprzywilejowanych zawodow. To nie “arianie” dyskryminowali w tym czasie mniejszosc, to mniejszosc, bez uzywania przemocy, stosowala rasowa dyskryminacje. Nie stosowano przesladowan a jedynie eliminacje.
Obcy prezentowali wyzywajaco swoje bogactwo, kosmoplityczne gusta i blichtr, wobec powszechnej biedy narodowych Niemcow, ktorzy uczynili z antysemityzmu niebezpieczna i wstretna bron w nowej Europie. Niedawni zebracy, ktorzy teraz paradowali w siodlach, z ktorych wysadzili dotychczasowych wlascicieli, rzadko kiedy sa popularni w spoleczenstwie, szczegolnie wsrod tych, ktorzy do niedawna jeszcze wygodnie w nich siedzieli.”
Sarah Gordon w swojej ksiazce pt. Hitler, Germans and the “Jewish Question,” (Princeton University Press 1984), zasadniczo potwierdza to o czym pisal Sir Arthur Bryant. Potwierdza ona fakt, ze Zydzi migdy nie stanowili wiecej niz 1% niemieckiej populacji w latach 1871-1933, natomiast mieli nieproporcjonalnie duzy udzial w biznesie, handlu, uslugach prywatnych i publicznych. Zydzi byli szcegolnie widoczni w prywatnej bankowosci. W 1923 roku w Berlinie bylo 150 zydowskich prywatnych bankow a tylko 11 znajdowalo sie wrekach Niemcow. Zydzi byli wlascicielami 41% hut i 57% zakladow metalurgicznych. Opanowali praktycznie gielde berlinska, na ktorej w 1928 roku byli wlascicielami 80% akcji. W 1933 roku kiedy nazisci rozpoczeli eliminacje Zydow z eksponowanych stanowisk, zwolniono z powodow “rasowych” 85% brokerow gieldy berlinskiej. Okolo czwarta czesc profesorow i instruktorow na niemieckich uniwersytetach mialo zydowskie pochodzenie. W roku akademickim 1905-6 25% strudentow na wydzialach prawa i medycyny mialo zydowskie pochodzenie.. W 1931 roku 50% z 234 dyrektorow niemieckich teatrow bylo Zydami, natomiast w samym Berlinie 80%. Szacuje sie, ze przecietny dochod ma glowe berlinskich Zydow byl dwa rtazy wiekszy niz innych mieszkancow Berlina, etc. etc.
Artur Koestler daje przyklad super-trustu Ullstein’a jako najwiekszego wydawnictwa w Europie. W samym Berlinie wydawal 4 dzienniki, wsrod nich szanowany Vossische Zeitung, zalozony jescze w XVIII wieku oraz wieczorowy B.Z.am Mittag. Poza tym, Ullstein wydawal kilkanascie miesiecznikow i tygodnikow. Posiadal rowniez wlasna agencje informacyjna i agencje turystyczna oraz byl jednym z najwiekszych wydawcow ksiazek w Niemczech. Firma znajdowala sie w rekach pieciu braci Ullsteinow, ktorzy podobnie jak bracia Rotschildowie byli Zydami. (The God that failed, 1950 RHS Crossman, p/ 31)
Edgar Mowrer, berlinski korespondent Chicago Daily News, ktory napisal antyniemiecka ksiazke pt. Germany Puts the Clock Back(Penguin Special, 1937), mimo tego stwierdzil, ze “wszystkie wazne, strategiczne stanowiska w administracji panstwowej w Prusach znajdowaly sie w zydowskich rekach. Wystarczylaby rozmowa telefoniczna pomiedzy trzema Zydami w ministerialnych biurach, aby wstrzymac wydawanie jakiegos pisma w panstwie. Zydzi przybyli do Niemiec, aby odgrywac wazna role w administracji i polityce, podobnie jak juz poprzednio, w ramach wolnej konkurencji, wywalczyli sobie mocne pozycje w handlu, biznesie, bankowosci, praise, sztuce oraz w zyciu intelektualnym i kulturalnym kraju. Odnosi sie wrazenie, ze Niemcy, panstwo, ktore czuje, ze ma misje do spelnienia, wpadlo w rece cudzoziemcow.” Dalej, Mowrer zaobserwowal, ze kazdy kto mieszkal w Niemczech w latach 1919-26 mogl latwo zaobserwowac powszechny seksualny promiskuityzm. W Berlinie i innych wiekszych miastach pelno bylo nocnych lokali, kabaretow i innych miejsc lekkiej rozrywki a hotele robily duze pieniadze na wynajmowaniu pokoi “na godziny” (pp.153-154). Mowrera zaskoczyla duza ilosc dzieciecych prostytutek krecacych sie przed berlinskimi hotelami i restauracjami. Dalej Mowrer dodaje, ze wiekszosc tych przybytkow znajdowala sie w zydowskich rekach. (pp.144-45).
Douglas Reed, berlinski korespondent londynskiego Times’a przed II wojna swiatowa, byl wrogo nastawiony do Niemiec i Hitlera. Opisal jednodniowy bojkot zydowskich sklepow oraz akcje brunatnych koszul malowania slow Jude na oknach czerwona farba. Wowczas zdal sobie sprawe ze zdominowania biznesu przez Zydow. Jeden Zyd przypadal statystycznie na 100 obywateli niemieckich, ale np. wsrod wlascicieli Kurfuerstendamm na 99 Zydow mozna bylo z trudem znalezc jednego czystej krwi Niemca. (Reed Insanity Fair, 1938, pp. 152-53). W swojej ksiazce Disgrace Abounding zanotowal, ze “W Berlinie przed Hitlerem wiekszosc teatrow i kin znajdowalo sie w zydowskich rekach, wiekszosc aktorow filmowych i. teatralnych bylo niemieckimi, austriackimi lub wegierskimi Zydami. Angazowali ich zydowscy producenci i promowali w zydowskich pismach zydowscy krytycy. Czy to znaczylo, ze nie-Zydzi byli gorszymi aktorami lub dziennikarzami. Oczywiscie nie, ale juz na poczatku byli eliminowani ze wzgledu na swoje pochodzenie przy zatrudnianiu ich przez zydowskich producentow filmowych i teatralnych, wydawcow, itd. (pp. 238-39).
Pisarz zydowskiego pochodzenia Edwin Black sam przyznal, ze 75% prawnikow i prawie tyle samo lekarzy w Berlinie bylo Zydami (Black, The Transfer Agreement, 1984, p.58)
Zydow postrzegano jako niebezpiecznych wrogow Niemiec po tym jak Samuel Untermeyer, przywodca World Jewish Economic Federation, oglosil wojne z Niemcami 6 sierpnia 1933 roku. (Edwin Black, The Transfer Agreement: the Untold Story of the Secret Pact between the Third Reich and Palestine, 1984, pp. 272-277). Zdaniem Blacka, Samuel Untermeyer uosabial smiertelne niebezpieczenstwo, jakie zagrazalo Niemcom (p. 369). Kulminacja tego byl wszechswiatowy bojkot niemieckich produktow, ogloszony przez miedzynarodowe organiuzacje zydowskie. Londynskie Daily News z marca 1933 opublikowaly artykul na pierwszej stronie pt. Judea Declares War on Germany. Bojkot ten byl prawdopodobnie odpowiedzia na zamiar wprowadzenia ustaw norymberskich, ktore weszly w zycie dopiero w 1935 roku. Ironia moze byc fakt, ze podobne prawo o wyjatkowosci kulturowej Zydow obowiazuje w Izraelu (Hannah Arendt, Eichman inJerusalem, p. 7)
Hiltler widzial ogromne zagrozenie dla Niemiec ze strony komunizmu. Jego zamiar wyeliminowania tego niebezpieczenstwa zrodzil natychmiast nienawisc i niechec zydowskich organizacji, prasy oraz zachodnich politykow ,na ktorych Zydzi mieli wplyw. Wedlug zydowskiego autora Chaima Bermant’a, Zydzi, ktorzy stanowili mniej niz 5% rosyjskiej populacji, mieli udzial wiecej niz 50% wsrod bolszewickich rewolucjonistow. W swojej ksiazce pt. The Jews (1977, rozdz. 8) Bermant napisal:
“Nalezy dodac, ze wiekszosc czolowych rewolucjonistow, ktorzy doprowadzili Europe do konwulsji pod kjoniec XIX i w pierwszych dekadach XX wieku pochodzilo z bogatych zydowskich rodzin. Mogliby byc wytypowani przez ojca rewolucji Karola Marksa. Tak wiec, w chaosie jaki zapanowal po I wojnie swiatowej rewolucje pojawily sie w calej Europie. Wszedzie na ich czele stali Zydzi; Trocki, Swierdlow, Kamieniew i Zinowjew w Rosji, Bela Kun na Wegrzech, Kurt Eisner w Bawarii oraz Roza Luksemburg w Berlinie. “Dla wielu zewnetrznych obserwatorow, rewolucja rosyjska wygladala jak zydowska konspiracja, szczegolnie jezeli przyjrzec sie probom wzniecenia rewolucji w Srodkowej Europie. Wladze partii bolszewickiej byly praktycznie w zydowskich rekach. Z siedmiu czlonkow Politbiura az czterech bylo Zydami: Trocki (Bronstein), Zinowjew (Radomsky), Kamieniew (Rosenfeld) oraz Swierdlow.
Powyzsza opinie podziela wielu innych autorow:
“Zwykle pomniejsza sie lub ignoruje role, jaka zydowscy intelektualisci odgrywali w Komunistycznej Partii Niemiec i konsekwentnie pomija sie wazna przyczyne wzrostu nastrojow antysemickich w Niemczech przed i w czasie I wojny swiatowej. Olbrzymi udzial Zydow w rewolucji oraz w Republice Weimarskiej nie podlega dyskusji a byl to na pewno jeden z waznych powodow antysemityzmu po I wojnie swiatowej. Stereotyp Zyda jako socjalisty lub komunisty sklanial wielu Niemcow do uogolnienia tego na cala zydowska mniejszosc i do uznania Zydow za “wrogow narodu niemieckiego.” (Sarah Gordon, Hitler, Germans and the ‘Jewish Question’, Princeton University Press (1984) p.23).
“Druga fala silnego, antysemickiego paroksyzmu nadeszla w rezultacie krytycznej roli, jaka Zydzi odgrywali w miedzynarodowym ruchu komunistycznym i w rewolucji rosyjskiej oraz w czasie kryzysu gospodarczego w latach 1920-ych i1930-ych. Antysemityzm wzmogl sie w Europie i w Stanach Zjednoczonych w rezultacie uswiadomienia sobie wiodacego udzialu Zydow w rewolucji rosyjskiej. Odczucia te nie ograniczaly sie do samych Niemiec lub tylko do wulgarnych ekstremistow jak nazisci. Antysemityzm stal sie norma w “sympatycznych” spoleczenstwach Polnocnej Ameryki i Europy, wlaczajac w to kregi uniwersyteckie. (Martin Bernal, Black Athena, vol. 1, pp. 367, 387).
“”Glowna rola, jaka przywodcy komunistyczni zydowskiego pochodzenia odegrali w rewolucji pazdziernikowej, miala prawdopodobnie przewazajacy wplyw na ksztaltowanie sie pogladow antysemickich Adolfa Hitlera.” (J&S Pool, Who Financed Hitler, p.164).
Hitler doszedl do wladzy w Niemczech, stawiajac sobie dwa glowne cele: likwidacja rezultatow niesprawiedliwych postanowien Traktatu Wersalskiego oraz zlikwidowanie zagrozenia Niemiec ze strony Zwiazki Sowieckiego. Wbrew mitom tworzonym przez tych, ktorzy uznaja cele etniczne za jego glowny cel, nie mial on planow dalszych podbojow. Prof. AJP Taylor wykazal to w ksiazce The Origins of the Second World War, ku rozczarowaniu ze strony zachodniego politycznego establiszmentu. Taylor pisze:
“Stan uzbrojenia Niemiec z 1939 roku wykazuje, ze Hitler nie rozwazal szerszej wojny, a moze nawet nie widzial w ogole potrzeby wszczynania wojny” (p.267). W 1939 roku armia niemiecka nie posiadala wystarczajacego wyposazenia do prowadzenia dluzszej wojny. Nawet w 1940 roku niemiecka armia byla slabsza od francuskiej ( poza samym dowodstwem) (p. 104-5). To co wydarzylo sie w latach 1939-41 bylo wynikiem nieprzwidzianej slabosci oraz przechylenia sie rownowagi sil, a Hitler umiejetnie wykorzystywal wszystkie nadarzajace sie okazje” (Taylor). Wprawdzie Anglia i Francja wypowiedzialy wojne Hitlerowi, ale on sam chcial zawrzec pokoj z Anglia, co ujawnili niemieccy generalowie (Basil Liddel Hart, The Other Side of the Hill, 1948 , Pan Books 1983), w zwiazku z wstrzymaniem ofensywy pod Dunkierka, gdzie Hitler mial okazje wziac do niewoli cala armie brytyjska, ale nie zrobil tego. Lidder Hart, jeden z najlepszych brytyjskich historykow wojennych, cytuje slowa niemieckiego generala von Blumentritt’a, ktory powiedzial w zwiazku z powyzszym rozkazem: “Hitler wprowadzil nas w zdumienie, mowiac z podziwem o imperium brytyjskim, ktore powinno byc utrzymane wraz z brytyjska cywilizacja i z tym co ona dala swiatu. Stwierdzil dalej, ze wprawdzie imperium to utworzono, stosujac czesto brutalne srodki, ale ‘tam gdzie drzewa rabia, tam wiory leca’ Porownal nastepnie imperium brytyjskie do kosciola katolickiego. Obydwie organizacje sa podstawa utrzymania porzadku swiatowego. Jedyne czego Hitler zadal od Wielkiej Brytanii bylo uznanie roli Niemiec na kontynencie europejskim. Powrot kolonii niemieckich uznal za pozadane, ale nie podstawowe. Byl nawet gotow wesprzec Wlk. Brytanie militarnie w razie zaistnienia takiej potrzeby.”(p. 200)
Wedlug Liddell’a Hart’a “Hitler nie chcial zdobywac Wielkiej Brytanii. Zwyklo sie uwazac, ze to skuteczna obrona przed atakami Luftwaffe w czasie tzw. Bitwy o Anglie uratowala Anglie. W rzeczywistosci jednak Hitler nigdy nie przywiazywal duzej wagi do przygotowan do inwazji wyspy. Po krotkim okresie przygotowan, porzucono je na rzecz podjecia niezbednych krokow do inwazji Rosji. (p.140)
David Irving w przedmowie do swojej ksiazki The Warpath (1978) pisze, ze “w rzeczywistosci, w zadnym momencie Hitler nie przedstawial zagrozenia dla Wielkiej Brytanii lub imperium brytyjskiego”
Powyzsze fakty, celowo przemilczane, przedstawiaja sprawy wojny w odmiennym swietle. Wspolczesni historycy poruszaja sie jedynie w ramach wyznaczonych im z gory granic, ignorujac wspomniane dowody, gdyz zdaja sobie sprawe z konsekwencji przekroczania ich. Niestety tylko niewielu z nich odwazylo sie zrzucic z siebie kaftany bezpieczenstwa, w ktore zostali ubrani przez oficjalna i nieoficjalna censure.
http://hrp-historicalreviewpress.blogspot.com/2010/08/hidden-but-awkward-origins-of-world-war.html
(Z angielskiego tlumaczyl Bob Rozalsky)
